22 maart 2020
Raadspraat: ‘Gemakkelijk?’
Raads- en commissieleden hebben naast hun vrijwillige politieke functie, vaak een betaalde baan. Zo word ik betaald om pubers na te laten denken over hoe de samenleving in grote lijnen zou moeten werken: onze pluriforme samenleving, verzorgingsstaat, rechtsstaat en onze parlementaire democratie. Bovendien discussiëren we in de klas over dilemma’s uit het nieuws.
In dit bevrijdingsjaar herinneren we ons dat politieke desinteresse of het geloof in gemakkelijke oplossingen van grote leiders, grote gevolgen kunnen hebben. Leerlingen kunnen mij dan ook niet gelukkiger maken, als zij mij vertellen lid te willen worden van een politieke partij of meewerken aan een project in de wijk.
Als commissielid ontmoet ik mensen die niet weten wat een gemeente mag, kan of wat er gebeurt. De gemakkelijke oplossingen buitelen op sociale media over elkaar heen. Sommige politici doen mee aan dat gemak. Zij voeden die ideeën, om later vast te stellen dat ‘het volk’ ontevreden is.
Nu ik twee jaar actief ben in de gemeentepolitiek kan ik zeggen: het is niet gemakkelijk. Er zijn landelijke plannen; provinciale kaders; regionale afspraken; meerjarige beleidsprogramma’s; de krappe financiële situatie van onze gemeente; de dagelijkse beslommeringen en menselijke fouten.
Vervolgens kijk ik weer naar mijn lessen maatschappijleer. De simpele theorie leg ik naast de complexe praktijk. Raads- en commissieleden zijn bijna elke maandag- en dinsdagavond in het gemeentehuis om de plannen te begrijpen, de wethouder te bevragen. Tussendoor zoeken zij een meerderheid voor hun idealen. De rest van de week zijn ze actief op sociale media, in de wijken, op werkbezoek en gaan zij naar hun eigen betaalde baan. Leuk toch?
Zeker! En we moeten beter uitleggen wat we doen.
Axel Eerdman
Commissielid HA!